ارسال به دوست 
نسخه چاپي
گندم 2700 تومانی به کام کارخانه‌های خاص!
صنعت آردسازی جزو معدود صنایع کشور است که تنها به نام استراتژیک بسنده کرده و این مهم در اصل تصمیمات مسئولان دولتی تأثیری نداشته است؛ صنعتی که در گیرودارهای مدیریت دولت و نظام سهمیه‌بندی قرار گرفته و تا کنون نتیجه‌ای جز نارضایتی تولیدکننده و مصرف‌کننده نداشته است!
بحث سهمیه‌بندی گندم 665 تومانی به منظور جبران کمبودها و حمایت از اقشار ضعیف، تا حدودی اگر بخواهیم به آن بنگریم شاید توجیهی داشته باشد اما اگر این یارانه به صورت مستقیم و فارغ از کش و قوس‌های کنونی به دست مصرف‌کننده واقعی برسد، قطعاً شرایط بسیار بهتر از حال خواهد بود. اما در این‌جا صحبت از گندم 2700 تومانی است، گندمی که صنعت آردسازی کشور تنها با کمی فعالیت آزادانه در حوزه‌های مصرفی صنف و صنعت یعنی صنایع کیک و شیرینی، ماکارونی، نشاسته و غیره، امکان جبران بخشی از هزینه‌های خود را داشته که با سهمیه‌بندی و اما و اگرهای فراوان، پا بر راه نفس صنعت رنجور آرد گذاشته شده است. اکنون باید از مسئولین پرسید در حالی که بر اساس مصوبات و بخشنامه‌ها، ذات فعالیت گندم‌های صنف و صنعت بر آزادی عمل کارخانه‌ها استوار است، چرا دولت باید گندمی را که مبلغی بیش از 5300 تومان برایش تمام می‌شود، با قیمت 2700 تومان به صنایعی اختصاص دهد که با مردم معمولی فرق دارد و خود صنعتی قوی و با درآمد مکفی است؟! اختصاص یارانه به گندم 2700 تومانی، مفسده‌ای ایجاد کرده که در حال حاضر قریب به اتفاق تولیدکنندگان صنعت آرد از این وضعیت ناراضی‌اند. توجیه مسئولان دولتی از این اقدام، مدیریت برای ممانعت از نشتی گندم است که تا حدودی منطقی است اما باید گفت در حال حاضر مفسده و رانتی که سهمیه‌بندی گندم 2700 تومانی ایجاد کرده، اظهر من‌الشمس است. تفاوت در اختصاص سهمیه صنف و صنعت به کارخانه‌های آرد در استان‌های مختلف، در حال حاضر یکی از معضلات جدی کارخانه‌های آرد است و اختصاص سهمیه‌های آرد صنف و صنعت در تناژهای بسیار پایین که معمولاً آن هم با معطلی فراوان، زمان را برای تولیدکنندگان به هدر می‌دهد، موجب می‌شود مشتریانی را که طی سال‌ها با بررسی و بازاریابی به دست آورده‌اند، از دست بدهند. اگرچه سهمیه‌بندی گندم صنف و صنعت تا حدودی از احتکار و فروش آن با قیمت بالاتر از سوی واحدها جلوگیری می‌کند اما از سوی دیگر منجر به از دست رفتن تلاش‌های کارخانه‌های آرد در حوزه بازاریابی چندین ساله آن‌ها برای فروش آرد صنف و صنعت و آردهای تخصصی می‌شود. خواست بیشتر صاحبان صنایع آرد در این برهه از زمان، آزادسازی آردهای صنف و صنعت است که بتوانند به راحتی با توجه به نیاز و تقاضای مشتری خود، محصول تولیدی‌شان را بفروشند و در بحث تأمین مواد اولیه، محدودیت و کمبودی نداشته باشند یا شاهد اجحاف در تخصیص سهمیه این نوع گندم به کارخانه‌های خاص نباشند.