ارسال به دوست 
نسخه چاپي
بررسی طرح چین برای ساخت کارخانه ذرت در ایالات متحده
کاهش 7 تا 9 درصد از زمین‌های قابل کشت جهان علی‌رغم رشد 20 درصدی جمعیت جهان، به این معنی است که چین برای تغذیه مردمش باید عنصر دیگری را به کار گیرد. تجارت با سایر کشورها به کاهش کسری بودجه کمک می‌کند اما چین را در معرض خطراتی مانند درگیری با شرکای تجاری یا شکست زنجیره تأمین قرار می‌دهد.
به گزارش نگاه هستی به نقل از Worldgrain ، سرمایه‌گذاری خارجی، از جمله سرمایه‌گذاری در زمین‌های کشاورزی، دامپروری، تجهیزات کشاورزی در سرتاسر جهان، عنصر جدیدی است که چین در معادلات خود وارد کرده و واکنش در سایر کشورها نیز متغیر بوده است. استراتژیست بخش جهانی غلات و دانه‌های روغنی رابوبانک گفت: آن‌ها خودکفا نیستند بنابراین در تلاش‌اند هر کاری که می‌توانند انجام دهند تا خودکفاتر باشند یا دسترسی مستقیم به یک کالا در سطح جهانی داشته باشند. این کشور خریدهای قابل توجهی در زمینه کشاورزی در آفریقا، آسیا، استرالیا، آمریکای جنوبی و ایالات متحده انجام داده است که بیش از 1300 شرکت کشاورزی، جنگل‌داری و شیلات با سرمایه‌گذاری ثبت شده در خارج از کشور به مبلغ 26 میلیارد دلار تا پایان سال 2016 را شامل می‌شود. شواهد نشان می‌دهد که رهبران چینی با سرمایه‌گذاری بیشتر به دنبال ایجاد ارتباط بین 6 کریدور اصلی اقتصادی هستند. برخی از خریدها نگرانی‌هایی را در مورد امنیت ملی و همچنین سؤالاتی را در مورد انگیزه‌های چین ایجاد کرده است. در ایالات متحده، خرید زمین کشاورزی داکوتای شمالی در سال 2021 از سوی گروهی از چین برای ایجاد آسیاب جدید ذرت، با مقاومت رهبران سیاسی محلی و ملی مواجه شد. آن‌ها می‌گویند این پروژه با توجه به نزدیکی به پایگاه نیروی هوایی ایالات متحده، یک نگرانی امنیتی بزرگ است. نماینده ایالات متحده در آرکانزاس و عضو کمیته کشاورزی ایالات متحده گفت: هیچ حسن نیتی در حضور آن‌ها در ایالات متحده وجود ندارد. آن‌ها برای پیشبرد منافع خود اینجا هستند، نه برای منافع ما. هر کاری که چین انجام می‌دهد، به‌ویژه در ایالات متحده، با هدف دستیابی به یک مزیت استراتژیک برای خودش است. طبق گفته وزارت کشاورزی ایالات متحده، از نظر کل مالکیت‌های خارجی موجود در ایالات متحده، چین کمتر از 1 درصد را به خود اختصاص داده است و حدود 2 درصد از سرمایه‌گذاری‌های کشاورزی خارج از کشور خود را در آمریکای شمالی هزینه کرده است. چین با توجه به حجم واردات خود، از خودکفایی در تأمین غذای مردمش فاصله زیادی دارد. واردات ذرت این کشور در سال 2021 حدود 28/35 میلیون تن بود که افزایش 152 درصدی نسبت به سال 2020 داشته و بیش از 10 درصد از کل مصرف ذرت کشور بوده است. در سال 2020، واردات سویا 85 درصد از مصرف داخلی چین را تشکیل می‌داد. دولت چین به تلاش برای خودکفایی ادامه داده است اما با توجه به اندازه جمعیت و از دست دادن زمین‌های قابل کشت، احتمال دستیابی به خودکفایی کمتر شده است. بر اساس گزارش سال 2022 کمیسیون بازبینی اقتصادی و امنیتی ایالات متحده و چین، شهرنشینی و رشد صنعتی به زمین‌های کشاورزی نفوذ پیدا کرده و آلودگی خاک و آب، دسترسی به زمین‌های قابل کشت را تهدید کرده است. به گفته این کمیسیون، بیماری‌های دام، آفات و شرایط نامناسب آب‌وهوایی باعث تشدید مشکل کمبود زمین قابل کشت شده است. سیل در تابستان 2020 نیز 63 میلیون نفر و 14 میلیون هکتار زمین‌های زراعی را تحت تأثیر قرار داد. دولت چین نگرانی‌ها بابت کمبود زمین را با دو گزینه اصلی برطرف می‌کند؛ خرید زمین در خارج از کشور و تلاش برای بهبود زمین‌های داخلی خود. سرمایه‌گذاری‌های خارجی، زنجیره تأمین چین را متنوع کرده و سطحی از امنیت را در صورت مواجهه با چالش‌های زیست‌محیطی در داخل کشور مانند سیل سال 2020، تضمین می‌کند. تقاضای چین برای غذا از بازار جهانی، در حال افزایش است بنابراین نیاز به تنوع بخشیدن به سبد محصولات خود برای اطمینان از برآورده کردن تقاضا وجود دارد. به طور کلی، چین در صدها سرمایه‌گذاری مرتبط با کشاورزی و مواد غذایی که شامل ده‌ها کالا در هر قاره است، شرکت کرده است. طبق گزارش سال 2018 سرویس تحقیقات اقتصادی وزارت کشاورزی ایالات متحده، کشورهای کمتر توسعه یافته هدف محبوبی هستند زیرا در آن‌ها زمین فراوان و مقاومت سیاسی کمتر و توانایی بهبود بهره‌وری با استفاده از فناوری چینی وجود دارد. در سطح جهانی، چین سرمایه‌گذاری‌های بیشتری انجام می‌دهد، زمین و همچنین منابع کشورهای دیگر را خریداری می‌کند و همچنین پروژه‌های بسیاری را در آسیای جنوب شرقی و آسیای مرکزی تکمیل کرده است. سرمایه‌گذاری آن‌ها در آفریقا، استرالیا و نیوزلند نیز بسیار قابل توجه است. طرح One Belt, One Road خواستار ساخت زیرساخت‌ها و سایر انواع سرمایه‌گذاری با هدف ایجاد مسیرهای تجاری از چین به اروپای غربی و ایجاد بازارهای جدید برای کالاهای چینی است. گزارش ERS حاکی از آن است که این طرح همچنین شامل ساخت بندرها، راه‌آهن و سایر زیرساخت‌های حمل‌ونقل و لجستیک و ارتقای مبادلات تجاری و فنی است. گزارش ERS همچنین اعلام می‌کند که موج اولیه سرمایه‌گذاری چین از سال 2004 تا 2012 بر تولید محصولات کشاورزی، سرمایه‌گذاری برای ماهی‌گیری و دستیابی به مواد خام برای بازار چین متمرکز بود. مناطق مورد هدف شامل شرق روسیه و کشورهای همسایه آسیایی بود. سرمایه‌گذاری در آسیای جنوب شرقی نیز بر محصولات گرمسیری مانند روغن پالم، کاساوا، شکر، میوه و الوار متمرکز بود. وزارت کشاورزی ایالات متحده گفت: به طور کلی، آسیا حدود نیمی از سرمایه‌گذاری خارجی چین در کشاورزی، جنگل‌داری و ماهی‌گیری را تشکیل می‌دهد. در گزارش ERS آمده است که در 10 سال گذشته، شرکت‌ها و مقامات چینی تمرکز خود را از کشاورزی در خارج از کشور به خرید شرکت‌های تجاری مستقر در اروپا، آمریکای شمالی و استرالیا تغییر داده‌اند. به طور کلی، با نگاهی به خریدهای ایالات متحده، چین هنوز بازیگر اصلی نیست به ویژه در زمین‌های کشاورزی چرا که با توجه به دلایل سیاسی، محدودیت‌های زیادی وجود دارد.