ارسال به دوست 
نسخه چاپي
چالش‌های صنعت آسیابانی
سیاست مردمی کردن اقتصاد و اصلاح یارانه‌ها، مهم‌ترین و ارزشمندترین سیاستی بود که مورد مطالبه بحق تشکل‌های صنفی بود و طی سال‌ها، دولت‌ها در پی اجرای آن بودند. بالاخره پس از انتظاری طولانی، پیگیری‌ها و مطالبات جهت اجرای این طرح، به ثمر نشست و این طرح امسال از سوی دولت اجرایی شد اما بی‌توجهی به زیرساخت‌ها و نظرات تشکل‌های صنفی حوزه آرد و نان کشور در اجرای طرح یاد شده، مورد انتقاد فعالان اقتصادی این حوزه قرار گرفت.
به گفته صاحب‌نظران حوزه، بهتر بود پس از مطالعات کارشناسانه بیشتر و با استفاده از نظر فعالان صنف و صنعت، برای اجرای طرح اقدام می‌شد چرا که دو نرخی شدن گندم، با توجه به بهای گندم 12 هزار و 500 تومانی در حوزه صنف و صنعت، موجب افت تولید در این نوع آرد شد و آرد حاصل از گندم 665 تومانی که دولت به نان‌های سنتی می‌دهد، وارد بازار صنف و صنعت شد. لذا سروسامان گرفتن بازار فعلی در صنعت، در گرو یکسان‌سازی نرخ برای همه بخش‌ها است. از سوی دیگر ثابت ماندن دستمزد آسیابانی در چند ساله اخیر و پرداخت مابه‌التفاوت با کندترین آهنگ، موجب شده مدیران واحدهای آردسازی نتوانند هزینه‌های جانبی تولید ناشی از تورم را کنترل نمایند. در این میان این سوال مطرح است که مسئولین وزارت جهاد کشاورزی چرا افزایش قیمت سبوس را که می‌تواند تنها محل درآمدی برای صنعت آرد باشد، اجرایی نمی‌کنند؟! اگر بهانه، کنترل قیمت لبنیات، گوشت و مرغ بود که قیمت کالاهای یاد شده، افزایش چند برابری داشته است! پس چرا دولت همچنان اصرار به فشار بر قشر آسیابان کشور دارد؟! امید است دولت در کوتاه‌ترین زمان برای جبران مشکلات یاد شده در اقتصاد صنعت، چاره‌اندیشی نمایند اگرنه مرحله دوم طرحی که دولت، صنف و صنعت منتظر اجرای آن هستند، دچار مشکل خواهد شد. آسیابانی که توان کسب درآمد در تولید نداشته باشد، چگونه می‌تواند با اجرای مرحله دوم طرح اصلاح یارانه‌ها به خرید گندم اقدام نمایند؟! با کدام نقدینگی؟! یک آسیابان از کجا می‌تواند ضمانت‌نامه‌های سنگین را که بانک مطالبه می‌کند، تأمین نماید؟! به امید اینکه دولت و مسئولین در فرصت باقی مانده، تعامل بیشتری با تشکل‌های صنفی جهت حل و فصل و ارائه راهکارهایی برای رفع منطقی معضلات یاد شده داشته باشند.