نانواخانه در گذر زمان
زمانی در شهرها دکان‌هایی با سردرهای دودزده با دیوارهای کاهگلی بود که به نوعی زشت‌ترین نمای صنفی را به خود اختصاص می‌داد اما وقتی از جلوی درب این دکان‌ها رد می‌شدی، عطر دلپذیر نان آمیخته با بوی سیاهدانه، اشتها را تحریک می‌کرد. حالا دکان‌های سیاه و دودزده جای خود را به ویترین‌های شیک با شیشه سکوریت داده اما دیگر از آن عطر و بو و برکت نان خبری نیست. در واقع در نانوایی‌ها نان دیگر پخت نمی‌شود و فقط ترکیبی از آب و خمیر در ربات‌های پخت، داغ شده و جلوی مشتری پرت می‌شود! دیگر صدای سیخ و پارو و بلند بلند حرف زدن استادکاران خباز را نمی‌شنویم و به جای سنگک‌های خوشرنگ و طلایی میخکوب شده به دیوار خبازی، با تیراژی از خمیرهای بی‌رنگ و رو و طعم مواجه‌ایم که به جای نان، محکوم به مصرف آن هستیم...
|
